Créditos da imaxe: Luis X. Álvarez
Aí no ceo vemos unha gran nube estricada entre as estrelas. Resulta estar formada de po e hidróxeno cósmicos porque se trata da Vía Láctea, a nosa galaxia. O seu disco central, visto de canto, ten ese aspecto nas noites de verán. Precisamente nesa dirección estamos a mirar cara o centro da galaxia, onde conflúen as constelacións de Saxitario e o Escorpión. Todo o demais son estrelas que tamén están na nosa galaxia, no disco central, por riba ou por baixo. Pero tamén hai dous planetas, Saturno e Xúpiter a cada beira da Via Láctea. Xusto á esquerda do campo da fotografía pérdese Marte, coa súa característica cor avermellada. Aínda podemos velos tres protagonistas planetarios nestas noites suaves de fins de agosto, xunto con Venus xusto tralo solpor. En realidade podemos ollar un quinto planeta, a nosa propia Terra.
E a auga. Unha auga calma que actúa coma un espello reflectindo a luz procedentes das estrelas, dos planetas e da Vía Láctea. No noso caso trátase dunha lagoa artificial, o recheo acuoso dunha canteira abandoada en Sande (Cartelle, Ourense), pero que lle aporta beleza e plasticidade a esta imaxe realizada cunha toma única de 20 segundos e unha sensibilidade ISO 3200 o pasado 11 de agosto.