A maxia do equinoccio

Créditos da imaxe: Brais Lorenzo

Os movementos do Sol no ceo son, despois das fases lunares, os primeiros descubrimentos astronómicos da humanidade. Por iso é normal que ao longo da historia se crearan rexistros para poder ter un calendario astronómico e poder adiantarse á chegada das estacións, por exemplo. Co paso do tempo e coa aparición da escrita e aparellos para a medición dos movementos dos astros, eventos astronómicos como solsticios e equinoccios foron aproveitados por arquitectos para crear efectos curiosos ou simplemente para seguir tradicións.

As igrexas católicas antigas adoitan ter unha orientación leste-oeste, de xeito que os rezos son mirando cara levante, o lugar do nacemento do Sol e lugar da luz, pero éntrase nelas polo presbiterio situado ao oeste, lugar das sombras e tebras polo que se oculta a nosa estrela. Realmente, esta aliñación solar leste-amencer e oeste-solpor só se dá de xeito ideal nos equinoccios, os pasos das estacións inverno-primavera e verán-outono. Tamén hai casos de igrexas nas que a orientación vai cara o amencer no día do aniversario do santo ou santa da súa advocación.

No caso singular da pequena capela mozárabe de San Miguel de Celanova (Ourense) do século X , situada por tras do maxestoso mosteiro, a orientación leste-oeste conta ademais cun deseño das xanelas que crean un efecto fermoso no mencer dos equinoccios que se ve potenciado pola pequena desviación de 2 graos ao sur. Pero ademais este eixo cadra coa presenza do pedrón, un afloramento rochoso situado á sua beira e con esa mesma orientación, respectada polos construtores da capela. Porque o pedrón ten pegadas de uso antigo e posiblemente castrexo. Incluso, no solsticio de verán o solpor ten lugar sobre Castromao, unha das poboacións castrexas máis senlleiras do país e situada a 2 km de distancia, según se mira desde a rocha (e sen houbera as construcións posteriores da vila de Celanova).

A orientación do sol nacente na capela coincide ademais co cumio do monte San Cibrao de case 1000 metros de altura e situado a 8 km de distancia. A iso podemos unir datas relevantes como o 29 de setembro, San Miguel Arcanxo, a consagración da igrexa do mosteiro nun 24 de setembro, San Rosendo o 1 de marzo e o San Cibrao o 14 de setembro.

Todo iso conforma un lugar de probable orientación astronómica para os pobos castrexos, aproveitado pola cristianización posterior e que agora nos dá un fermoso espectáculo nos amenceres dos equinoccios.

E tamén nos serve para dar a benvida a un novo colaborador ao noso proxecto.

Poderías gostar de...

Un cometa sobre a catedral?

As apariencias enganan, unha vez máis. A imaxe parece amosar un cometa sobre a catedral de Santiago de Compostela cunha atmosfera postapocalíptica con esa cor

Oito minutos de meteoro

Iso foi o que captou o noso colaborador. Na choiva de meteoros das xemínidas destes días pasaron oitos minutos entre a primeira imaxe e a

Un billón de estrelas

En realidade, nesta imaxe hai moitas máis. Ese é o número de estrelas estimado para a galaxia de Andrómeda, que enche a foto. A veciña

Procura

Subscríbete!

Ceos Galegos 2024

1 comentario en “A maxia do equinoccio”

Os comentarios están pechados.