Xogando coas cores

Imaxe: Miguel Sánchez Varela. Procesado: Iago de la Fuente

Vemos o invisible. Porque o que se ve nesta imaxe non se ve. Mellor dito, non o ve ollo humano. Conos e bastóns do noso ollo non están preparados para reaccionar na parte do espectro electromagnético captado pola sensores da cámara. A maior parte da información obtívose ao través dun filtro especal chamado Hidróxeno alfa; detecta as zonas de abundante hidróxeno en forma de gas. Mediante un procesado informático posterior  aportouse cor para gañar en contraste e información.

As estrelas si, esas si que as ve o noso ollo. A máis brillante ten nome de seu: Sadr (“o peito”, no árabe orixinal). Precisamente está no centro da constelación do Cisne, no medio da tamén chamada Cruz do Norte pola súa forma. O nome más técnico é Gamma Cygni. Á súa esquerda aparece un pequeno acio de estrelas, un cúmulo aberto catalogado coma NGC 6910.

As grandes zonas de gas hidróxeno principais, afastadas por un corredor escuro, ben poderían parecer ás dunha bolboreta cósmica. O conxunto é a nebulosa IC 1318; alcumada a nebulosa Bolboreta. Emite luz porque comparte espazo con estrelas que a alumean e excitan os átomos de hidróxeno. Está a unha distancia duns 4 900 anos luz, mentres que Sadr está a só 1 800 anos luz; moito máis preto.Entrando en fonduras técnicas, o autor do procesado partiu dunha versión monocroma da imaxe, estirou a canle verde escura para as zonas escuras e a vermella para as zonas claras, a canle azul para as estrelas.