Solis irae

O noso Sol ten rabechas. A súa vida adoita parecer apracible. Aí o está, coa súa cor amarela no noso ceo, emitindo luz e calor que permiten a existencia de vida no planeta Terra. Mais non é tal. No seu interior o plasma, unha sustancia moi especial que nin é gas, nin sólido, nin líquido, está en circulación continua de dentro a fóra, nun fluxo continuo. Así o podemos ver nese granulado da imaxe, coma se fose unha pel de laranxa. As partes superiores desas celas de fluxo de material que sobe e baixa.

Pero, ás veces, pasan cousas. Destacan no limbo, o bordo da estrela, unha especia de labaradas que se perden no espazo. O nome técnico que receben é prominencias solares. Na imaxe, se o Sol fose un reloxo, podemos ver as máis espectaculares nas 2, nas 3, nas 10 e nas 11 “horas”. Pero tamén hai unha fermosa con forma de arco nas 5, material que sae e volve caer, e unha columna máis feble nas 7. Son execcións de masa coronal desde a estrela ao espazo. Enormes cantidades de plasma (case todo electróns e protóns) guindados e formando parte do vento solar. No caso de que impactaran na Terra, durante a órbita do planeta ao redor do Sol, crean as fermosas auroras polares; pero tamén poden provocar problemas eléctricos en satélites espaciais, saúde dos astronautas e moito máis.

Hai moitas máis cousas que destacan na imaxe, como as liñas e zonas escuras que  (prominencias solares que vemos desde arriba); ata catro conseguimos contar. E puntos brillantes, case brancos, denominadas fáculas, asociadas a zonas de moita actividade onde adoitan aparecer as manchas solares da fotosfera, que se considera a superficie solar. Porque o que estamos a ver é a cromosfera solar, unha capa superior á fotosfera, máis afastada do núcleo pero moito máis quente que a fotosfera. Algo que non se comprende ben de todo.

A fermosa imaxe tirouse desde a cidade de Ourense o día 12 de xaneiro, preto do mediodía, empregando un telescopio específico para a observación solar LUNDT LS60T cun filtro  H alfa e unha cámara ASI 290 MM acoplada. Con procesado informático posterior.

Poderías gostar de...

O cangrexo foi o primeiro

Imaxinade que sodes un astrónomo na busca da fama. Daquela, polo século XVIII, o máis doado era atopar un cometa, publicalo e agardar a que

Ás voltas co ceo estrelecido

Imaxinades ter ollos que foxen quen de rexistrar a luz que lles chega durante minutos? Pola noite descubrirïamos que o ceo xira ao redor das

Flores no ceo, flores na terra

Vistes as flores celestes? Máis ben son as flores cósmicas. Aí, no medio desa nube que se estrica en diagonal pola imaxe, semellan caraveis rosas.

Procura

Subscríbete!

Ceos Galegos 2025