Así loce Leonard (i)

O cometa Leonard é a sensación astronómica da tempada. Polo menos para afeccionados ás estrelas e a fotografía. Ben é certo que algo decepcionante, pois as expectativas eran altas, quizais demasiado. Ben porque aínda lembramos o espectáculo do ano pasado, en pleno verán post-confinamento, que nos regalara o cometa NEOWISE. Pero aquí está. Perdido entre o lusco e fusco e cun aspecto difuso, coma unha estrela desenfocada, á dereita do centro da imaxe. Non se lle ve a cola porque está entre nós e o Sol cun ángulo menor de 30º. Por efectos da perspectiva o que destaca é esa especie de nube de po e xeo arrodeándoo por un fenómeno denominado dispersión frontal.

Agora vai caminiño de dar a volta ao redor do Sol, chegando ao seu punto de máximo achegamento á nosa estrela o 3 de xaneiro. Pasará entre as órbitas de Mercurio e Venus, achegándose a este planeta a só 4 millóns de quilómetros de distancia, dez veces menos que a súa mínima distancia ao noso planeta. Despois volverá pola súa órbita elíptica para perderse no exterior do noso Sistema Solar, tendo concertada a súa vindeira visita ao interior dentro duns 80 000 anos. O tamaño do seu núcleo estímase en 1 km de diámetro.

Según as últimas informacións ten unha magnitude visual que ronda o 2,5-3,5, perdendo brillo día a día. Ao estar movéndose entre as luces do luscofusco faise difícil ou imposible ser visto a simple vista. Precisamos polo menos duns prismáticos e algo de paciencia.A imaxe tirada por este novo colaborador desde Vila de Cruces (Pontevedra) co monte Xesteiras de fondo. Por riba, varias das estrelas da constelación do Arqueiro ou Seteiro.